22.22 uur staat er op mijn wekker. Drie dagen achterelkaar valt mijn oog erop. Wat zou dit betekenen? Als ik het opzoek staat er dat er een grote verandering op komst is. Het is eind november 2020. Op 21 december van dat jaar doe ik mee aan de grote, online meditatieavond en ik voel de energie door mij heen stromen. Wat een bijzonder gevoel hou ik daaraan over. Zou er echt iets staan te gebeuren?
Dan is het 2 januari 2021. Ik word ziek. Mijn lijf protesteert. Ik lig een aantal dagen met griepverschijnselen op bed. Voel me oververmoeid. Het enige wat ik kan, is me er aan over geven. Het is op. Dan komt mijn leven in een stroomversnelling. Met een soort diep innerlijk vertrouwen, maak ik ingrijpende keuzes in mijn leven. Mijn bewustzijn vergroot. Mijn paranormale gaven komen in een stroomversnelling. Ik maak meer contact met mijn gevoel waardoor ik meer in verbinding kom met mezelf. Ik groei. Ik laat komen wat komt en laat gaan wat gaat…en zie steeds meer dat ik zelf overblijf. Ik ontdek dat ‘life is too short to be shy’. Ik sta meer open voor ervaringen die mijn hart mij ingeven. Soms is het even te veel en doe ik “just sit in the sun and breathe’…Wat als alles een spiegel is? En dan is het er ineens: Ga ik staan voor waar ik in geloof? Ben ik daar al sterk genoeg voor? Kan ik dit?
En in dit hele proces was daar, altijd, dat deel van mij, dat ik zo heb gemist, mijn zielendeel, naast mij, bij mij. Letterlijk heel ver weg, maar eigenlijk heel dichtbij. Met feedback zonder oordeel, confronterende vragen, bemoedigend, ondeugend, liefdevol, met humor, ondersteunend. Met een onzichtbare draad tussen ons in, een draad van verbinding die kan uitrekken of in de war raken, maar nooit zal breken.
In juli ontdek ik dat ‘de grens is bereikt’. Mijn toekomst en die van mijn kinderen staat op het spel. Ik voel dat ik in actie mag komen. Met vriendin Hieke bespreek ik mijn idee om op te staan en dat ik in Joure iets wil gaan doen. Het idee van de manifestatie is geboren. De werkgroep Power op ‘e Jouwer is een feit.
Omdat we nog wat power erbij kunnen gebruiken in de organisatie ervan, zoek ik Nico op. Ik werd geraakt door zijn filmpje waarin hij zich durfde uit te spreken. Eind juli zat ik bij Nico in de tuin en ik vroeg hem of hij veel aanvragen kreeg om geïnterviewd te worden naar aanleiding van zijn filmpje en dat beaamde hij, maar was niet van plan daar veel op in te gaan. We spraken over de manifestatie, de huidige tijd en onze dromen. We raakten niet uitgepraat. De volgende ochtend vroeg kreeg ik een berichtje van Nico dat ik mijn droom om interviews te filmen gewoon moest gaan doen. “Daar is behoefte aan Erica en ik denk dat jij daar de geschikte persoon voor bent”.
Je begrijpt dat ik blij verrast was…Iemand die mij niet kent, waar ik slechts drie uren mee gesproken heb, in mij gelooft! Dat raakte mij enorm. Ik wist dat ik dat zetje net even nodig had. Die dag danste en sprong ik. En als kers op de taart zei Nico dat hij wel als eerste wilde, zodat ik kon oefenen. Zou hij zich realiseren dat dit een enorm kado voor mij was? Dat ik zijn verhaal wilde filmen, zodat ik ook op durfde te staan waarvoor ik sta.
De dag van de manifestatie alsook de voorbereidingen voor dit event gingen als in een flow. Alles verliep voorspoedig en wij zaten als werkgroep volop in verbinding met elkaar, onszelf en de partijen om ons heen. Alles klopte, alsof we werden gedragen. Toen op 28 augustus de boel werd opgebouwd in het park hadden Pier en ik een déjà-vue moment. Zouden we hiervoor gekomen zijn? Dit neerzetten? De dag werd een groot succes. Wat een verbinding, wat fijn om zo met elkaar samen te zijn, wat een Power!
Ook voelden we dat dit niet het einde was, maar juist het begin van ons verhaal. Nu ging het pas los! We ontmoeten allerlei mensen: mede-strijders, gelijkgestemden, tegenstanders, medestanders. We vertellen ons ‘verhaal’ om te verbinden: Geen verdeeldheid, maar samen en sterker.
En af en toe is het zwaar… Emotioneel. Eenzaam. Twijfel. Verdriet. Allerlei emoties die voorbij komen in dit proces van de omwenteling. Het doel is vrijheid. In onszelf en in onze wereld. In mijzelf en in mijn wereld. En vaak is het gaaf…Verbinding. Samen. Puur. Diepgang. Blijdschap. Nieuwe mensen ontmoeten, het totale plaatje zien, begrijpen waar je het voor doet, dichtbij ‘het vuur’ zijn, staan voor waar je voor staat.
Ik voel weer dat ik leef. Dat mijn leven bijdraagt. Voor langere tijd was ik dat kwijt. Ik had mezelf ‘vergeten’, vergeten waarvoor ik gekomen ben. Vergeten dat ik was geboren om te manifesteren. Dat ik mijn talenten mag inzetten. Dat ik mijn Licht mag laten stralen. Ik was bang voor mijn Kracht om te stralen. Want wie was ik om mijzelf te laten zien? Wist je dat het de wereld niet dient als je jezelf klein houdt? Als jij je eigen Licht namelijk laat schijnen, geef je anderen onbewust toestemming om hetzelfde te doen. Als we bevrijd worden van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen*.
Liefs Erica, Power op ‘e Jouwer
foto: Richard Hooghiemstra
* uit: Laat je Licht schijnen, uitgesproken door Nelson Mandela op zijn inauguratie in 1994.