‘Welkom bij de club’, ‘Sarah!’,  ‘Leeftijd is maar een getal’,  “Toch een mijlpaal’ , ‘Je bent op de helft’ en zelfs ‘Welkom bij de overgangsclub’ heb ik de afgelopen week gehoord. Slik. Ik heb dan ook vorige week mijn 50^ste geboortedag mogen vieren. Bijzonder is dat ik me toch niet ‘oud’ voel. Niet jong, nee dat ook niet.

Bij dertig dacht ik: nu gaat het beginnen. Ik had mijn relatie toen net beëindigd, had een carrière en ging flink wat van de wereld zien. Aan kinderen dacht ik niet. Midden dertig kwam ik mijn man tegen. Bij veertig had ik een dochter en was ik net weer zwanger. Ik was trots op mijn lijf, alles deed het gewoon. Ik kon kinderen krijgen, zelfs op oudere leeftijd! Vlak daarna kreeg ik een miskraam en kwam ineens de twijfel. Was ik dan toch te oud geworden om weer moeder te worden. Dankbaar hield ik met op 41 jarige leeftijd een gezonde zoon in mijn armen. Veertig worden vond ik dus wel een dingetje. Had ik de juiste keuzes gemaakt? Wat heb ik gedaan? Wat wil ik nog?

Een paar maanden voor de magische datum in 2020, ging ik mijn Bucketlijstje eens opzoeken. Ik heb overigens al veel gedaan en ben van mening dat een gelukkig leven niet hetzelfde is dan alleen maar dingen doen. ‘Alles uit het leven halen’ is wel een motto van velen en ik kon de verleiding dan ook niet weerstaan om mijn To-Do lijst er weer eens bij te pakken. Wat er bovenaan stond, was schaatsen. Jaren terug op een prachtige winterse dag met een waterig zonnetje stond ik op het ijs. Op mijn favoriete ijs: het Nannewiid. Ik kan me het moment en het gevoel zo weer voor de geest halen. Er stond een flinke wind en ik schaatste vanaf de steiger richting het eilandje. Ik voelde me zielsgelukkig, een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor. Ik genoot volop van schaatsen! In 2018 had ik al eens gekeken op de site van Thialf dat er huisvrouwenschaatsen was. Ik besloot dat ik er nu heen moest gaan. Do it! Het ijs op Thialf is glad en de eerste keer merkte ik goed dat ik na de les gelijk naar de schaatsenslijper moest gaan. Huisvrouwenschaatsen bleek een schot in de roos. Een leuke club dames, onder de inspirerende leiding van Corrie. Deze trainster leert mij de techniek van het schaatsen en na een paar donderdagen schaatste ik al veel beter. Kreeg zelfs complimenten hoe snel ik het geleerde oppakte. Elke keer als ik op het ijs stap, krijg ik weer dat gelukzalige gevoel. Check dus, did it! Op mijn bucketlist prijkt nu een reisje naar oostenrijk of zweden om daar een schaatsvakantie te houden! Ik vind wel dat ik mijn lijstje gewoon mag aanvullen met nieuwe dingen. Tweede punt op mijn bucketlist: zingen. Ik zing in de keuken, ik zing in de auto. Mijn gezinsleden zijn niet echt fan. Terwijl ik zelf vind dat ik best kan zingen. Niet van die hoge noten, maar gewoon best zuiver. Zingen ontspant me. Vroeger zat ik in een kinderkoor in het dorp. Van sopraan ging ik naar altstem. Eenmaal mocht ik van de dirigent solo zingen bij de repetities en omdat ik het zo goed had gedaan, gaf hij mij een kwartje. Op facebook zag ik een gratis proefles voorbij komen. Ik was op dreef met mijn bucketlijst, dus deze wilde ik ook afvinken. Zenuwachtig was ik wel. Ik mocht zelf een nummer uitzoeken om te gaan zingen. ‘Annie’s song’ kende ik uit mijn hoofd en was veilig genoeg om voor die onbekende zangjuf ‘uit volle borst’ te gaan. Na wat opwarmoefeningen mocht ik ‘mijn’ liedje gaan zingen. Ze gaf me tips en ik ging zachter zingen. Daardoor hoorde ik dat mijn stem het makkelijker kreeg, langere uithalen haalde en ik in een soort flow terecht kwam. Het ontroerde me en de tranen kwamen. Dit was gaaf! De zangjuf genoot ook en vertelde dat ze zo blij werd als mensen bij haar ontdekten wat je allemaal uit je stem kon halen. Trots als een pauw oefen ik nu weer volop in de keuken. Ik heb overigens nog geen klachten van de buren gehad…zelfs mijn lief zei dat hij mij nog nooit zo mooi had horen zingen. Op mijn bucketlist staat een concert van het London Philharmonic Orchestra bijwonen en dat heb ik gewoon bewaard voor als ik ouder ben, nu dus.

Ik ben over het algemeen een gelukkig mens en koester mijn herinneringen. Maar ik ben dus ‘over de helft’! Heb ik mijn lijstje volledig afgewerkt? Heb ik alles gedaan wat ik wilde? Heb ik nog dingen die ik wil doen? Ik heb de afgelopen 50 jaar gereisd over de hele wereld en heb veel thuis gezeten. Ik heb gelachen en gehuild. Gek gedaan, lol gemaakt, boos geweest. Liefde gekend en mijn hart (meerdere keren overigens) gebroken. Armoede en rijkdom gehad. Vrienden gemaakt, vrienden verloren. Ik heb ontzettend veel leuke dingen gedaan en prachtige herinneringen gemaakt. Wat wil ik dan nog meer? Ik wil niet meer, ik wil zijn. Dat is wat ik alleen nog wil. Gewoon zijn. Zijn wie ik ben. Nog meer genieten van wie ik ben of wil zijn. Ik denk namelijk dat ik daar nog niet zo goed in ben. Genieten van die kleine dingen, durven nog meer lief te hebben. Nog meer vertrouwen op mezelf. Te geloven in wie ik ben en gewoon durven mijzelf te zijn. Daarom durf ik nu een eigen communicatietraining te gaan geven. Met alle inzichten en inspiratie die ik afgelopen jaren heb opgedaan en graag wil doorgeven. In het voorjaar start ik de training en de eerste aanmeldingen zijn al binnen. Zo kort mijn lijstje aardig in. Maar ik ga ook na mijn vijftigste weer dromen, wensen, hopen en verwachten. Mijn diepste verlangens onder ogen te zien en te voelen. En vooral dus ZIJN…

Zesentwintig februari is mijn geboortedag. Die dag, dit jaar, werd ik wakker op het kamertje waar ik ben geboren. Dat was mogelijk en heel bijzonder. Met nog even mijn lieve oma naast het bed om mij als eerste te feliciteren. Die kans heb ik gepakt. Ook van mijn vijftigste geboortefeest heb ik enorm genoten. Van familie en vrienden. De aanwezigheid van die mensen die ik de afgelopen vijftig jaar om me heen heb ‘verzameld’. Die met mij dit leven leiden en bij ‘mij’ horen. Ooit zei iemand: “Deze tijd waarin we nu leven, die komt nooit weer”. Dat vond ik zo’n mooie spreuk, ik heb dat altijd onthouden. Denk er maar eens over na: Ik leef nu, met jou, in deze tijd. Deze tijd komt nooit weer. Laten we genieten en volop zijn! Of klinkt dit nu heel erg vijftig?

<3 Erica