Best confronterend als iemand je vraagt of je mediawerk daadwerkelijk effect heeft gehad. Vorige week verscheen in de Facebookgroep “Gambians & Friends of Gambians in Holland & Belgium” een oproep van iemand die schreef of we nu met z’n allen Afrikaanse jongeren konden gaan waarschuwen om niet de Backway te gaan nemen. Ze doelde op een video waarbij de zoveelste boot weer was vergaan met Gambianen aan boord.

Door vele gesprekken met Gambianen, uren van research om de werkelijke oorzaken te achterhalen waarom duizenden jongeren de gevaarlijke tocht via de ‘achterdeur’ naar Europa ondernemen, schreef ik als reactie dat ik vele artikelen over dit onderwerp had geschreven. Toen vroeg een vrouw wat mijn werk nu daadwerkelijk voor de Gambianen had opgeleverd? Tevens was het haar opgevallen dat ik een financiële bijdrage voor mijn werk vroeg. Ik stelde haar voor dat ik haar een persoonlijk bericht hierover zou sturen, omdat het zo’n mooie vraag van haar was. Daar zat ze niet op te wachten, schreef ze en wilde ze dat ik in die groep zou reageren. Transparant en dat iedereen het kon lezen. Ik voelde dat ik werd getriggerd op dit punt. Het voelde dat ik verantwoording had af te leggen over mijn werk. Door de woorden voelde ik haar kritiek.

De afgelopen maanden was het stil op mijn accounts van Zebra Inspiratie. Alsof ik in een soort ‘writers-block’ zat. Ik had het gevoel dat alles al was gezegd en opgeschreven. Het voelde dat ik klaar was. Dat de mensen die bewust waren wat er speelt in de wereld, op de hoogte zijn van de globalistische agenda en mensen die dat niet zijn, het ook niet willen weten. Wat uiteraard prima is. Echter wat voor rol had ik dan nog als onafhankelijke nieuwsbrenger en inspirator? En op de vraag van de schrijfster terug te komen: En wat had het eigenlijk opgeleverd voor de Gambianen?!

Tijd nu om mijn werk over ‘het stoppen van de illegale migratie’ eens onder de loep te nemen. Vanaf vorig jaar september had ik diverse interviews opgenomen met Gambianen om te achterhalen wat de redenen waren dat zij naar Europa wilden komen. Via de Mainstream Media verschenen berichten over duizenden jongeren, vooral jonge mannen die massaal per boot de overtocht maakten. Ze vertrokken vanuit Gambia, Senegal per boot naar de Canarische eilanden. Anderen namen de route door de Sahara naar Noord-Afrika en namen daar de boot naar Italië of andere Zuid-Europese landen of eilanden die behoren aan deze landen grenzend aan de Middellandse Zee.

Tot mijn schrik ontdekte ik al snel dat de boottocht een verschrikking was, maar de reis door de Sahara helemaal een hel was. Nog iets later bleek de hel te liggen in de Noord-Afrikaanse landen die de jongeren oppakten en in gevangenissen gooiden. Ze werden door de Noord afrikanen mishandeld, uitgehongerd, verkracht en vernederd.  Velen vonden er de dood of verdwenen…

Mijn drijfveer is altijd geweest om mensen uit zowel Europa als ook Afrikanen hier bewust van te maken. Na publicatie van mijn werk merkte ik al gauw dat velen inderdaad geen idee hadden wat er zich afspeelde in Noord-Afrika en de rol van de VN hierin, zelfs politici niet, zoals Christine Anderson van de Europese Commissie en Gideon van Meijeringen van de Nederlandse politieke partij FvD. Dit inspireerde mij om dieper te gaan. Ik kreeg rechtstreeks contact met een aantal Gambianen die vastzaten in Noord-Afrika in landen als Tunesië, Libië en Algerije. Ze stuurden mij filmpjes en vroegen of ik hun ‘broeders’ kon vertellen om niet te gaan. Ze waren continue op de vlucht, hongerig en getraumatiseerd. Met sommigen had ik ook contact met hun familieleden. Het doel was om met de artikelen en verhalen de thuisblijvers te ontmoedigen om de gevaarlijke reis te ondernemen. Samen met Gambianen monteerden we video’s die we verspreidden in grote whatsappgroepen van Ebrima Migrants Situations en andere contacten in Afrikaanse landen.

Ik moedigde ze niet alleen aan om terug te komen of in hun land te blijven, maar we hielpen ze ook door ze in contact te brengen met andere Gambianen in hun vakgebied, om ze te inspireren, te ondersteunen en voor het overdragen van kennis. Op facebook maakte ik een groep aan om Afrikaanse boeren te verbinden met boeren over de hele wereld om kennis te delen. Samen met mijn Gambiaanse partners werken we eraan om een ​​boerencoöperatie onder jonge boeren op te richten, zodat ze samen oplossingen kunnen vinden voor hun eigen problemen en niet volledig afhankelijk zijn van buitenlandse hulp. Of bijvoorbeeld schapenboer Foday, die worstelt met zijn bedrijf en bijna overwoog om te stoppen. Samen met enkele Gambianen helpen we hem met ideeën om zijn bedrijf winstgevend te maken.

Want vooral bemoediging is nodig, empowerment! Licht aan het eind van de tunnel! Want wat is toch de oplossing voor dit probleem? Wat maakt toch dat de jongeren deze reis wilden maken? Ook als ze daarvoor zelfs dood willen gaan. Is er een oplossing of zijn er meerdere oplossingen? Dat de oplossing in de landen zelf ligt dat staat als een paal boven water.

In januari en februari van dit jaar besloot ik zelf om naar Gambia te gaan. Ik wilde met eigen ogen zien waarom de jongeren vertrokken, wat hun leefomstandigheden zijn en wat hun mentaliteit is.

Wat nodig is, is een verandering van mentaliteit. Dat Afrikanen weer gaan geloven in zichzelf en in hun eigen kunnen. Dat een westerling stopt met bepalen wat goed is voor Afrikanen en meer luistert naar wat een Gambiaan nodig heeft, vertellen de Gambianen mij. Ik organiseerde in Gambia een workshop, over mindset en hoe we productiever kunnen denken. Dat was een groot succes en ik ontmoette universiteitsstudenten op het gebied van sociale ontwikkeling. Samen gaan we, in de nabije toekomst, een grotere mentaliteitstraining op de universiteit organiseren. Ook de organisatie YEP Afrika geeft zeer effectieve trainingen aan jongeren. Tijdens het gesprek met een van de Gambianse medewerkers van YEP Afrika, stelde zij dat van de 1400 trainingen er slechts 4 jongeren op de Backway waren gegaan. Hun programma had dus een groot positief effect op de jongeren.

Hoewel je altijd meer wilt doen op zo’n reis, ontdekte ik iets belangrijks dat ik hier graag wil benoemen: Je kunt onze wereld niet vergelijken met daar. Het is niet te vergelijken. Om het te snappen heb je het misschien wel zelf te ervaren. Je onder te dompelen in ‘The Smiling Coast of Africa’. Een land waar mensen een kei zijn in overleven. En het leven nemen zoals het komt. Een flexibiliteit waar ik grote bewondering voor heb gekregen. Gambia waar het leven komt zoals het komt, waar achter die glimlach een pijnlijk lijden zit, maar waar altijd een oprechte belangstelling is voor die ander. Niemand is dakloos in Gambia want men zorgt voor elkaar. Je doet dingen samen, iets wat wij allang kwijt zijn. Het gevoel van verbonden zijn met je familie en vrienden is groot en belangrijk. Ouderen worden gerespecteerd en hebben de wijsheid in pacht. Als je het wilt zien, is het leven er puur en vanuit de basis.

Terwijl ik in Gambia zat, waren er op dat moment grote bijeenkomsten over de komst van een mogelijk AZC in Heerenveen/Rottum. Bij een inspraakavond voor burgers noemde een kennis van mij dat ik in Gambia was omdat ik geloofde in een oplossing in de landen zelf en de politici luisterden aandachtig naar zijn betoog en beaamden dat het bouwen van AZC’s niet de oplossing was maar een duurzame oplossing in de landen zelf lag.

De mensen in Afrika leven in een rijk land. In hun grond zitten zeer waardevolle mineralen en grondstoffen. Deze hebben de westerlingen ingepikt en hebben wij onze welvaart wellicht aan Afrika te danken. Dat is wel iets om over na te denken. Afgelopen week verscheen in een artikel dat de president van Botswana twee belangrijke goudmijnen terug had gevorderd van de Engelsen. Dit betekent dat de opbrengst van de mijnen in Botswana blijft in plaats van naar Europa ‘verdwijnt’. Stel dat dit bij alle Afrikaanse landen het geval zou zijn. Zou dan in een klap de armoede in deze derdewereldlanden opgelost zijn? Of houden we nu iets in stand?

Terug naar de jongeren die willen vertrekken uit Afrika. Soms zeggen mensen wel als ze maar één leven zouden redden, ze het daarvoor doen. Ik weet helemaal niet of jij als lezer zit te wachten waarom ik het doe. Maar de schrijfster in de Gambia-groep op Facebook vraagt of transparant wil zijn. Dus bij deze:

Ik doe het omdat ik mij bewust ben van LIEFDE. Dat we allen een zijn en dat de mensen over de hele wereld die nu leven, een deel van mij zijn en ik van hen. Iedere dag ervaar ik deze universele Liefde en door mijn reizen en ontmoetingen met mensen over de gehele wereld voel ik deze eenheid. Ik leef vanuit mijn hart, leer dagelijks, lach en huil en heb de overtuiging dat ik wel degelijk het verschil kan maken (net als jij dat kan).

Beste schrijfster van de Gambia Facebookgroep, ja ik vraag donaties. In totaal heb ik 500 euro gedoneerd gekregen en dit heb ik volledig besteed aan twee livestream uitzendingen. Hiervan zijn vergoedingen betaald aan de vrijwilligers en apparatuur gehuurd. Al mijn reizen en onkosten heb ik betaald uit privégeld. Zouden er donaties komen dan zou ik dit gebruiken om jongeren een lening te geven om te studeren in hun eigen land of dat ze hiermee hun eigen bedrijf kunnen starten. Uit mijn artikelen hoop ik dat mijn lezers kunnen lezen dat ‘Charity’ niet werkt, dat er wel degelijk kansen zijn voor groei zoals in de landbouw. Dat Gambianen zelf in hun kracht komen te staan, wij ze kunnen ondersteunen met kennis en startkapitaal, maar vooral door naar ze te luisteren hoe zij het willen. Mooie voorbeelden in de landbouw zijn Progress Gambia, Somifarms, Our Farm en boeren die coöperaties zijn gestart.

Er zijn nog voldoende verhalen inderdaad. Ook in Europa waar de Afrikaanse jongeren nu zijn en velen nog een zwaar leven hebben, onrust stoken, zich misdragen of gewoon hard moeten werken in erbarmelijke omstandigheden en de schijn ophouden naar hun familie. Ik zou er graag verslag van doen, omdat het ons en de Afrikaanse jeugd bewust zal maken wat er echt speelt. En wat het dan oplevert? Dat illegale migratie stopt. Dat Afrikaanse jongeren in hun eigen land een toekomst op kunnen bouwen. Dat ze dit zelf gaan inzien. Hierin ligt ook een rol voor de Westerse landen.

Rest me te schrijven dat ik door jouw vraag en kritiek lieve schrijfster, me weer geïnspireerd voel om te schrijven en te filmen om ons allen te inspireren samen te werken aan een mooie, liefdevolle wereld. Op de manier zoals we misschien nog nooit gedaan hebben. Om te ontdekken hoe we allemaal een goed en gelukkig leven kunnen hebben. Niet het een ten koste van de ander maar samen. Elkaars talenten inzetten en naar elkaar luisteren. Ach ik hoef ook niet te preken, ga het maar ontdekken lief vrij mens!

Omar, die een tweede poging wilde doen om via de backway naar Europa te gaan, zijn geld (400 euro) verloor aan een mensensmokkelaar, ging aan het werk bij een gambiaanse boer en ik betaalde die boer 400 euro om zijn salaris te betalen. Zo kon Omar zijn verloren geld “terugverdienen”. Omar is gebleven en overtuigd dat hij een leven heeft op te bouwen in Gambia.

Modou, die maanden op de vlucht was in Tunesie en waar ik app contact mee had en hij mij update over zijn situatie, is weer teruggekeerd in Gambia. In elk contact vertelde ik hem dat hij was voorgelogen over wat hij zou vinden in Europa. Dat hij beter terug kon keren naar zijn thuisland en daar een leven op kon bouwen. Modou geloofde mij niet en na vele gesprekken, is hij overtuigd geraakt en huiswaarts gekeerd. Hij vertelde mij dit als eerste. Ik hoop bij mijn volgende bezoek aan Gambia hem te ontmoeten en zijn verhaal op te nemen. Ik interviewde zijn broer Foday en Foday vertelde mij vandaag dat alle verhalen van de verschrikkelijke reis bijdragen aan het ontmoedigen van jongeren om te gaan en dat velen nu terugkeren.

Pabby, de jongen uit een van mijn laatste artikelen, was vastbesloten om naar Europa te gaan. Koste wat het koste. Vier pogingen deed hij. Via zijn oudste broer heb ik via de telefoon kort met hem gesproken en hem vertelt dat Europa niet het beloofde paradijs is. Hij geloofde mij niet. Toch heeft onlangs Pabby besloten terug te keren…